غزل شمارهٔ ۵

شرح غزل

1. دل از دستم می رود، ای مردم اهل دل به خاطر خدا تدبیری؛چه دردناک است که راز پوشیده من فاش خواهد شد.

2.کشتی که با آن سفر می کنیم شکسته است،ای باد مساعد برخیز؛شاید دوباره چهره آشنا را ببینیم.

3.محبت چند روزه روزگار قصه ای بی اساس و فریبنده است؛ فرصت را برای احسان در حق یاران غنیمت بدان.

4.شب گذشته در مجلس گل و شراب، بلبل آواز خوشی خواند  می صبحگاهی به من بده و از خواب برخیزید – هشیارشوید

5.ای بزرگوار و بخشنده به شکر اینکه در حال سلامت هستی؛روزی از درویش بی برگ و نوا احوالی بپرس.

6.آسودگی در این جهان و جهان آخرت توضیح و درک معنی این دو سخن است:

رعایت مروت و انصاف در معاشرت با دوستان و رفق و مدارا با دشمنان.

7.در سرنوشت ما مقرر نبود که از کوچه نیکنامی گذر کنیم – با مردمان خوش نام معاشر و به نیکنامی مشهورباشیم – اگر تو چنین سرنوشتی را نمی پسندی مشیت الهی را تغییر بده – که تعلیق بر محال کرده است.

8.شراب تلخ گونه ای که صوفی آن را سرچشمه اعمال ناروا خواند؛برای ما لذیذتر و شیرین تر از بوسه دوشیزگان است.

9.هنگام فقر و تنگدستی در لذت جویی و بی خبری بکوش؛زیرا این اکسیر حیات، گدای محتاج را به ثروت قارون می رساند.

10.سرکشی مکن وگرنه دلبر که سنگ خارا در دست او همچو موم نرم است،بر اثر تعصب تو را مثل شمع خواهد سوزاند.

11.آیینه اسکندر همان جام شراب است،در آن جام نگاه کن؛تا احوال ملک دارا را بر تو عیان کند.

12.ترکان فارسی زبان عمر و زندگی می بخشند؛ساقی این خبر خوش را به پیران پارسا برسان.

ترک: ترک زبان و مجازاً خوبرو.

13.حافظ به اختیار خود این خرقه شراب آلود را بر تن نکرد؛ای شیخ پاکدامن عذر ما بپذیر.