غزل شمارهٔ ۱۰۴

(۱) روی زیبایت به مانند خورشید، روشنی ‌بخش در پای دیده هر بیننده باد. روی خوبت از خوب هم خوبتر است.

(۲) دل پادشاهان عالم زیر بال همای زلف چون شاهین تیز پرواز تو باد.

(۳) کسی که به زلف دل نبسته‌ باشد خدا کند که به مانند زلف تو درهم و برهم و پریشان گردد.

(۴) الهی دلی که عاشق روی تو نیست همیشه غرق درغم و اندوه و دچار اضطراب باشد.

(۵) بگذار، آن زمان که چشمت با ناز و غمزه، تیر کرشمه پرتاب می‌کند، دل آزرده من در برابر آن سپر گردد…

(۶) (و) چون لب لعل شیرین تو بوسه می‌بخشد، کام جان من از آن در شیرینی فرو رود.

(۷) هر لحظه عشق من به تو صورتی تازه به خود می‌گیرد. آرزومندم که تو هم هر ساعتی جلوه تازه‌تری به خود بگیری.

(۸) حافظ به جان اشتیاق دیدن روی تو را دارد. از خدا می‌خواهم که تو هم به حال دوستداران خود توجه داشته باشی.