غزل شمارهٔ ۱۰۷

(۱) زیبایی جمال تو پیوسته رو به زیادی و رنگ رویت پیوسته اوقات گلگون و شاداب بادا.

(۲) و امیدوارم خیال عشق تو هر روز که می‌گذرد و در سرمن بیشتر شود.

(۳) قد همه دلربایان عالم، در پیش قامت تو خمیده و بر حال کرنش باد.

(۴) هر سروی که در باغ بروید، در پیش قد رسای الف مانند تو چون نون خمیده باد.

(۵) چشمی که مفتون زیبایی تو نباشد چون دانه‌های اشک غرق خون بادا.

(۶) چشم تو درکار سحر و برای دلربایی مسلط و استاد بادا.

(۷) در غم تو هرجا که دلی هست ناشکیبا وبی‌آرام باشد.

(۸) الهی آن کس که پذیرنده و آماده دوری و فراق نیست از جرگه وصال تو بیرون باشد.

(۹) لب لعل تو که برای حافظ چون جان عزیز است از لب فرومایگان و نامردمان به دور باد.