غزل شمارهٔ ۱۱۸ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) کسی که در کف ، جام می دارد، برای همیشه مقام پادشاهی جمشید را در اختیار دارد.

(2) آب حیاتی را که خضر از آن به زندگانی دست یافت ، در میکده و درجام شراب بیاب .

(3) اختیار جان خود را به دست جام بسپار ، زیرا این جام می تواند به زندگیت سرو سامان بخشد.

(4) سرو کار ما با می و زاهدان با زهد و تقوی است تا ببینیم یار به کدام یک گرایش دارد .

(5) کسی که در دور و زمانه به کام دل خود رسیده ، جز این نیست که از لب تو کام بر گرفته است.

( 6) نرگس فریبنده همه راه و روشهای مستی را از حالت چشم زیبایی تو به وام گرفته است .

(7) هر بامداد و شامگاه ، بر زبان دلم ، وصف زیباییهای چهره و زلف تو به مانند وردی جاری است.

(8) بر زخم سینه دردمندان عشق تو ، لعل لبت ( نه مرهم که ) نمک پاش کاملی است .

(9) ای جان من ! روی زیبای تو ، در گودی سبب زنخدان خود دو صد غلام مانند حافظ را در بند دارد.