غزل شمارهٔ ۱۲به همراه معنی ابیات غزل

دکلمه توسط سهیل قاسمی

شرح غزل “ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما”

1.اى آنكه پرتو و طراوت زيبايى،از روى رخشان و چاه زنخدان شما سرچشمه‌مى‌گيرد.

2.جان به لب رسيده من سر ملاقات تو را دارد.چه مى‌فرمائى؟از تن برآيد(و به‌ديدارت نايل)يا به تن باز گردد(و در دورى تو به سر برد).

3.هيچ كس در دوران دلفريبى نرگس بيمار چشم تو،يعنى در اوج‌دلفريبيت،از سلامتى ديده بر هم نگذاشت.چه بهتر كه در پيش چشمان شما(پيش شما)كسى ادّعاى پارسايى و پاكدامنى نكند.

4.بى‌شكّ،بخت خواب‌آلوده ما كه از سرچشمه طراوت و شادابى روى درخشان‌شما،آبى به چهره خود زده است بيدار خواهد شد.

5.به وسيله باد صبا از گلبن روى خود گلدسته‌يى براى ما بفرست.باشد كه ازسرزمين پرورش دهنده گلى چون تو،بوى خوشى به مشام ما برسد.

6.اى ساقيان بزم شاهى،عمرتان دراز و ايّام به كامتان باد،هر چند كه جام‌(زندگانى)ما در دوران شما از مى(نشاط)پر نشد.

7.هان،اى دوستان!هر چه شما كرديد،دلدار مرا آگاه كنيد كه دلم براى او به‌بيقرارى افتاده است.

8.خدايا!كى اين فرصت دست مى‌دهد كه خاطر آرام ما با زلف پريشان شما هم‌آهنگ شوند؟

9.بدان هنگام كه از كنار ما مى‌گذرى دامن از خاك و خون فراگير چرا كه در اين‌راه،چون من كشتگان و قربانيان زيادى به خاك افتاده‌اند.

10.حافظ دعايى مى‌كند،آمين بگو:خدا كند كه(گفتارى شيرين از)لب شكّرافشان شما نصيب و روزى ما گردد.

11.اى نسيم صبا از جانب ما به مردم يزد بگو كه سر نمك نشناسان و ناسپاسان‌گوى چوگان شما باد.

12.هر چند ما از حوزه و مجلس شاه بدوريم،همّت ما از آنجا دور نيست.ما بنده‌شاه شما و دعاگوى شما مردم هستيم.

13.اى پادشاه بلند اقبال همّتى(و مساعدتى!)تا به حضور رسيده و مانندستارگان به لب ايوان بلند شما بوسه‌يى بزنم.