غزل شمارهٔ ۱۳

شرح غزل “می‌دمد صبح و کله بست سحاب”

1.سپیده بامدادی در حال دمیدن، و ابر خیمه و سایبان زده است ای یاران باده بیاورید! باده بیاورید!

2.شبنم بر چهره لاله می چکد. ای دوستان شراب! شراب بیاورید!

3.نسیم بهشتی از سوی چمن وزان است، دَم به دَم شراب ناب بنوشید.

4.گل سرح در چمن بر تخت زمرّد نشسته است. شراب آتشین سرخ فام را دریاب.

5.در میخانه را دگر بار بسته اند. ای خداوندِ گشاینده درها آن را بگشای.

6.لب و دندان تو بر جانها و سینه های سوخته و کباب شده حقّ نمک دارند.

7.در چنین موسم و فصلی شگفت آور است که اینطور با عجله و شتاب در میکده ها را به بندند!

8.با نگریستن به روی ساقیِ زیبا و پری پیکر، مانند حافظ باده خالص و ناب بنوش.