غزل شمارهٔ ۱۳۱ به همراه معنی ایبات غزل

شرح ابیات غزل

(1)   بیافلک یغما گر چون ترکی غارتگر خوان گسترده روزه را غارت کرد و ماه نو که به لبه نیمدایره قدح شباهت دارد، قدح شراب را یادآوری نمود.

(2)   کسی که خاک میکده عشق را زیارت کرد ( به خاکبوسی آستانه عشق روی اردات بر زمین نهاد) ثواب روزه و وقبول زیارت خانه خدارا نصیب خود ساخت.

(3)   جایگاه همیشگی ما در گوشه خربات است. خداوند به کسی که این بنا بر پا کرد پاداش نیک عطا فرماید.

(4) بهای شراب سرخ فام ، گوهر عقل است . بدانکه هر کس ، چنین داد وستدی کرد سود برد.

(5) کسی می تواند در برای آن ابروان محرابی شکل نماز گزارد که با خون جگر وضو گرفته و تطهیر کرده باشد.

(6) فریاد که نگاه چشمان فربیکار و شماتتگر شیخ شهر، امروز از روی حقارت و تحقیر به باده نوشان نگریست.

(7)  به روی زیبای یار نگاه کن و از دیدگان خود سپاسگزار باش که هر مجرب کار آزموده ،از دیدگاه معرفت به هر چیزی نگاه می کند.

(8)شرح و وصف عشق را از زبان حافظ بشنو نه از بیان واعظ . هر چند که در جمله سازی و عبارت پردازی  کوشش بسیار به کار گیرد.