غزل شمارهٔ ۱۳۴ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1)الف: صوفی دام پهن کرده و سر صندوق حقه را باز نمودو با فلک نیرنگ باز بنای مکر وحیله گری نهاد.

ب: صوفی متظاهر، دام تزویر بگسترد و ناشیانه بنای نیرنگ و فریبکاری را با فلک که خود نیرنگ بازی ماهر است نهاد.

(2) بازی روزگار او را رسوا و بی آبرو خواهدکرد چرا که با آنهایی که به رموز کار آگاهی دارند دست به شعبده بازی زده است.

(3) ساقی بیا ( و باده بده و مارا از خود بی خود کن زیرا ) که نمونه بارز و نمودار واقعی افعال و احوال صوفیان ریا کار ، بار دیگر شروع به تظاهر و جلوه گری کرد.

(4) این نوازنده ماهر از کجا آمده که آهنگی در دستگاه عراق نواخت و در دستگاه حجاز فرود آمد؟ (5) ای دل بیا تا از آنچه آن آستین کوتاه و دست دراز کرد به خدا پناه ببریم . (6) دورویی و ریا کاری مکن ، چرا که هر کس در راه دوستی پاکباز نبود ، عشق ، در مقصود را بروی دل او می بندد . (7) فردای قیامت که آستانه حقیقت آشکار شود ، آن سالک و رهرو ریا کاری که کارش از روی حقیقت نبود شرمنده خواهدشد.

(8) ای کبک خوش رفتار که با ناز می خرامی ، فریب این را مخور که گربه عابد شده و نماز می گزارد.

(9) حافظ رندان را سرزنش مکن ، چرا که خدواند از روز ازل ما رندان را از زهد و تقوای ریایی بی نیاز و معاف کرد.