غزل شمارهٔ ۱۳۸ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1)یادش به خیر باد آن کسی که به هنگام مسافرت یادی از ما نکرد (و ) با یک خداحافظی دل اندوهگین ما را شاد نساخت.

(2) آن خوش اقبال و نیک بختی که ( به موجب سنت سالیانه ) نشانه ردّو قبول (علامتِ درخدمت بماند) بر نام بندگان خود می زد، نمی دانم چرا غلام پیر خود را آزاد نساخت.

(3) جامه کاغذینِ داد خواهی خود را با اشک خونین سرخ می کنم ، چرا که گردشِ روزگار مرا از پای بیرق دادخواهی ( سلطان ) راهنمایی نکرد.

(4) دلِ به امید آنکه انعکاس و پژواک صدایش به گوش تو برسد ناله هایی کرد که فرهاد کوه کن چنین ناله نکرده بود.

(5) آنگاه که سایه خود را از سر چمن ( ملک شیراز ) برداشتی ( دیگر ) بلبل در لابلای شاخه های شمشادِ آن ، آشیان نبست.

(6) چه خوب است که پیک صبا سرعتِ سِیر را از تو بیاموزد که از این سریعتر باد هم قادر به حرکت نیست !

(7) کسیکه به آن زیبایی و حسن خداداد تو معترف نباشد ، قلم آرایشگر آفریننده نقش آرزوهای او را نخواهد کشید . (هرگز به آرزوهایش نخواهد رسید).

(8) ای مطرب آهنگ را تغییر بده و آهنگ عراق را بنواز ، زیرا محبوب من به سوی عراق رفت و از ما یادی نکرد .

(9) آواز و کلام ملحون حافظ از غزلهای فخرالدین عراقی است کیست که این آهنگ دلسوز را شنیده و متأثّر نشده باشد .