غزل شمارهٔ ۱۴۱ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1)ای دل دیدی که باز غم عشق چه کار کرد! چگونه محبوب رفت و با یار وفادار خود چه کرد!

(2) ای داد از دست آن چشم جادوگر که چه هنگامه یی بر پا کرد و اِی وای از آن چشم مست که با مردم هشیار چه رفتاری داشت.

(3) اشک من از بی مهری محبوب به رنگ سرخ شفق در آمد. بنگر که بخت ناسازگاردر این کار چه کرد.

(4) سحر گاهان از جانب منزل لیلی برقی درخشیدن گرفت . عجبا که با خرمن جان مجنون پریشان دل چه کرد!

 (5)ساقی! جام شراب به من رسان که بر من معلوم نیست که دست نقاش ناشناس در پشت پرده کارگاه رموز خلقت چه نقشی را به تصویر کشیده است .

(6)  بر هیچ کس معلوم نشد که آن کسی که این فلک لاجوردی رنگ  را با به گردش در آوردن پرگار ، چنین پر نقش و نگار آفرید چه کرد!

(7) فکرو اندیشه ناشی از عشق به معرفت الهی ، آتشی از غم (حیرت)  در دل حافظ زده، آن را بسوزانید. بنگرید که غم ، این همدم و دوستی قدیمی با یار خود چه رفتاری کرد!