غزل شمارهٔ ۱۵۰ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) اگر ساقی با چنین روشی و (بااین دستان زیبا) شراب در جام بریزد همه عارفان را به آن معتاد خواهد کرد . (2) و اگر بدین سان دانه خال را زیر چین و شکن زلف پنهان سازدچه بسیار سازد چه بسیار مرغ خرد را که اسیر دام خود کند .

(3) خوشا به حال کسی که از کثرت مستی نداند که سر را به پای حریف و هم پیاله بیندازد یا دستار سر را .

(4) خشکه مقدس بی تجربه که شراب را منع می کند ، خامی است که اگر به شراب خام نگاه کند پخته وآزموده خواهد شد.

(5) به هنگام روز در کسب فضیلت کوشا باش که شراب خواری در روز ، دل را که چون آیینه روشن است در تاریکی فرو می برد.

(6) زمانی برای نوشیدن شراب همانند فروغ بامدادی مناسب است که شب، پرده تاریک شبانگاهی را به گرداگر افق بکشد.

(7) بر حذر باش و هم پیاله با محتسب شهر مشو چرا که شرابت را می خورد و جامت را می شکند.

(8) حافظ اگر قرعه بخت توبه آن ماه شب چهارده تمام عیارات عیار اصابت کند چنان سر برافراز که سرت به گوشه کلاه خورشید برسد.