غزل شمارهٔ ۱۵۴ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

 (1)( ای مطرب ) آهنگی بنواز که بتوان هماهنگ با آن آهی از دل برکشید و شعری بخوان که بتوان با آن جام بزرگی از شراب را سرکشید.

(2) اگر بتوان سر بر درگاه و حریم خانه معشوق نهاد می توان بانگ پیروزی و افتخار را سر داده به گوش آسمان رسانید.

 (3) قد خم شده ما در نظر تو بی مقدار و حقیر می نماید ( در حالی که ) از این کمان منحنی می توان تیر بر چشم دشمن زد.

 (4) خانقاه جایی نیست که اسرار عشقبازی در آن بگنجد و به بیرون درز نکند . جام شراب مغانه را باید با مغان نوشید.

( 5) درویش را ساز و برگ مناسبی برای (رفتن به) سرای سلطان نیست ما فقط یک خرقه کهنه داریم که به درد آتش زدن می خورد.

(6) نظر بازان صاحب نظر، دنیا و آخرت را در همان نگاه اول می بازند . این کار عشق است و در اولین فرصت مناسب می توان بر  روی موجودی بی جان شرط بندی کرد

 (7) اگر نعمت وصال او بخواهد بر روی ما، دری بگشاید با این چنین خیالی می توان سرها براین آستانه سائید .

 ( 8) عشق و جوانی ووارستگی مجموعه خواهشها و آرزوهای انسان است . هر گاه این معانی و مفاهیم دست به دست هم بدهند می توان از آن خبر خوش آن را بازگو کرد.

(9) زلف تو سلامتی  و آسایش خیال را برهم ریخت و جای تعجب نیست که اگر تو ، راهزن این راه باشی می توانی راه سلامتی صد چنین کاروانی را قطع کنی .

 (10) حافظ ، تورا به قرآن قسم می دهم کگه از فریب و ریا کاری دست بردار تا دریای که در پهنه این جهان گوی عیش و خویش را می توانی زد .