غزل شمارهٔ ۱۵۶ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) در زيبايي و خوش خلقي و وفاداري كسي به پايه يار ما نمي رسد . توصلاحيت آن را نداري كه منكر ادعاي ما شوي.
(2) هر چند جلوه دهدنگان حسن و مدعيان زيبايي ، خود نمايي آغاز كرده اند.( با اينهمه ) كسي در جمال ودلپذيري با يار ما ياراي برابري ندارد.
(3) سوگند به دوستي با سابقه ، كه هيچ دوست محرم و مطمئن با دوست يكرنگ و حق شناس ما بربراي نمي كند.
(4) قلم آفرينش هزار گونه نقش مي آفريند يكي از آنها هم به پاي دلپسند چهره محبوب ما نمی رسد .
(5) هزار گونه سکه رایج به بازار هستی می آورند كه يكي از آنها نقش مي آفريند كه هم با سكه عيار دار( صاحب عيار ) ما برابري نمي كند.
(6) افسوس بر كاروانهاي گذراي عمر كه چنان از ميان رفتند كه گرد راهشان هم به هواي شهر وديار ما نمي رسد.
(7) اي دل از زخم زبان حسودان رنجيد خاطر مشو و اميدوار باش، زيرا به دل اميدوار ما بدي و گزندي نمي رسد.
(8) (اي دل) آنگونه رندگاني كن كه چون مُردي و پيكرت خاك راه شد . غبار خاطره يي كه سبب رنجش خاطر رهگذاري شود از خاكت بر نخيزد .
(9) حافظ ( از اين غم و اندوه ) بسوخت و از آن مي ترسم كه شرح قصه غصه اوبه گوش پادشاه كامرواي ما نرسد.