غزل شمارهٔ ۱۶۲به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) گل خوش آمد و حالیا خوشتر از این کاری نیست که جز ساغر شراب چیز دیگری در دست تو نباشد .

(2)از فرجه و فرصتی که نشاط و خوشحالی در آن برقرار است بهره برداری کن و مروارید شادی را به دست آور ، چرا که همیشه مروارید در صدف وجود ندارد.

(3) وقت را غنیمت شمار و در باغ و بوستان شراب بنوش که عمر گل کوتاه است و تا هفته دیگر به پایان می رسد

(4) ای کسی که جام رزین را از شراب قرمز ، پر کرده داری ، جامی به مستمندی که زر ندارد ببخش .

(5) ای شیخ ، بیا و در خمخانه ما شرابی بنوش که کوثر بهشت هم به گوارایی آن نباشد .

(6) اگر همدرس مایی ورقهای دفتر را بشوی ( چشم از آنها بپوش ) چرا که اثری از دانش عشق در هیچ دفتری نباشد .

(7) از من بشنو و دل به زیبا رویی ( با حسن خداداده ) بسپار که با آرایش و زیور ، خود را نیاراسته باشد.

(8) خدایا شرابی نصیبم کن که خوردن آن درد سر و خماری به بار نیاورد.

(9) آن کسی بر شعر حافظ حافظ ایراد می گیرد که لطف و ذوق ودرک معنا در وجودش نباشد.

(10) از دل و جان بنده سلطان اویسم ، هر چند که او از این ناتوان یادی نمی کند

(11) به تاج شاهیش که زیب و زیور جهان است سوگند ، که خورشید جهانتاب هم چنین شایستگی افسر ودیهیمی ندارد