غزل شمارهٔ ۱۶۴به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) نسيم ملايم و وزش باد صبا ، بوي خوش خواهد افشاند و دنياي پير بار ديگر جوان خواهد شد.

(2) در خت ازغوان گلهاي همانند جام شراب قرمز به گل سمن مي دهد و چشم گل نرگس ، شقايق را نگران خواهد نگريست .

(3) بعد از اين ستم و تعدّي كه بلبل از غم دوري گل كشيده تا خيمه گاه گل فرياد كنان خواهد رفت .

(4)اگر از مسجد در آمده به سوي ميخانه رفتم برمن ايراد مگير ، زيرا مجلس وعظ دنباله دار و طولاني است و فرصت عيش ونوش از دست مي رود .

(5) اي دل اگر شادي و خوشگذارني امروز را به فردا بيندازي چه كسي بقاي سرمايه حيا ت تو را تا فردا ضمانت مي كند؟

(6) در ماه شعبان پياله شراب را از دست فرو مگذار كه اين خورشيد تابناك جام تا عيد رمضان از نظر ناپديد خواهد شد.

(7) گل عزيز و دوره اش كوتاه است . فرصتش را غنيمت شماريد زيرا از اين در وارد باغ شده از آن خارج مي شود.

(8) اي نوازنده و خواننده ، مجلس مجلس خودماني يكرنگان است ، غزل وآواز بخوان چه قدر از هر دري سخن مي گويي ؟

(9) حافظ به خاطر تو ، به اين دنياي هستي پا نهاد . براي خداحافظي او گامي بردار كه بزودي از اين دنيا خواهد رفت .