غزل شمارهٔ ۱۶۶ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) روز جدايي و شب فراق و دوري از يار ، سر آمد. فالي گرفتم و ستاره اقبال روي آورد و كار به سرانجام رسيد. (2) دور و دوران پاييز كه آن همه ناز وافاده و تكبر داشت عاقبت با رسيدن باد بهار به پايان رسيد.

(3)خدا را شكر كه به بركت بخت و طالع تاج گل ، تكبر و غرور باد ديماه و قدرت و شكوه خار به پايان رسيد.

خدا را شكر كه به بخت و طالع تاج گل ، تكبر و غرورم باد ديماه و قدرت و شكوه خار به پايان رسيد .

(4) به صبح اميد در پس پرده غيبت مقيم بود بگوبيرون بيا كه زمان شب سياه به پايان رسيد.

( 5) آن پريشان حالي كه در شبها دراز غم دل داشتم همه در پناه گيسوي ديدار به پايان رسيد.

(6) از سست عهدي روزگار ، هنوزم هم باورم نمي شود كه داستان اندوه ما، به ياري اقبال بلند به يار به پايان رسيده است .

( 7) اي ساقي ! به من محبت كردي . خدا كند ساغر عيش تو هميشه پر از باده عشرت باشد.زيرا با چاره انديشي تو كسالت پريشاني خماري من به پايان رسيد.

(8) هر چند كسي حافظ را به چيزي نشمرد ، شكر خداي را كه آن غم واندوه بي پايان رسيد.