غزل شمارهٔ ۱۷۴ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) اي دل، خبر خوش اينكه بار ديگر نسيم صبا وزيد و هدهد خوش خبر از جانب كشور سبا برگشت.

(2) اي بلبل، آواز خوش داوودي را از سينه بركَش چرا كه گل سرخ همانند سليمان با باد هوا بازگشت .

(3) دانا و آگاه دلي كجاست كه زبان سوسن را فهم كرده و از آن سِرّ، سَرْ در آورده كه چرا سال پيش پژمرده و چرا امسال دوباره سر از خاك برآورد.

(4) بخت واقبال خدا داده با من به لطف و جوانمردي رفتار كرد كه آن محبوب سنگدل بار ديگر با من بر سر مهر آمد .

(5) لاله از وزش نسيم سحري بوي شراب خوشگوار شنيد و چون دلش داغديده بود به اميد اينكه دارويي براي درد دل خود بيايد بار ديگر شكوفا شد و بازگشت.

(6) آنقدر چشم من در انتظار اين قافله ، در كنار راه حالت انتظار بماند تا اينكه صداي زنگ كاروان به گوش دلم رسيد.

(7) هر چند حافظ رنجيدگي خاطر را دستاويز قراداده و عهد و پيمان خود را شكست . محبت ومهرباني محبوب را ببين كه با صلح و آشتي به سوي ( حافظ ) باز گشت.