غزل شمارهٔ ۱۷۵ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1)نسيم صبا براي گفتن شاد باش نزد پير مي فروش آمد. چرا كه فصل بهار ، فصل شادي و شادماني و عيش نوش فرا رسيده است.

(2) هوا به مانند نفس مسيحا روح بخش و بادسبب پراكنده شدن بوي خوش و در ختها سبز شده و مرغان به آواز ه خواني افتاد اند .

(3) نسيم بهاري چنان تنور لاله را شعله ور و سرخرنگ كرد كه غنچه از شرم به عرق نشست و گل به هيجان و جنب و جوش افتاد .

(4) با گوش هوش اين گفته را از من بپذير و به شادماني گراي كه سحر گاهي اين سخن از نداي فرشته يي به گوش من رسيد .

(5)فكرهاي متفرقه وآرزوههاي جور واجور رارها كن تا جمعيت خاطر و طمأنيه و حضور قلب پيدا كني ، زيرا ديو چو بيرون رود فرشته در آيد.

(6) نمي دانم كه گل سوسن كه از رنگ تعلق آزاد است از بلبل چه شنيده كه با آنكه ده زبان دارد لب فرو بسته است.

(7) در انجمن دوستان يكرنگ ، جاي آن نيست كه نامحرمي حضور يابد . سر پياله را بپوشان كه سرو كله خرقه پوش ريا كار پيدا شد.

(8) حافظ خانقاه را ترك گفته يه سوي ميخانه مي رود ، گويا از غرور مستي آفرين تظاهر به پرهيزكاري ، به هوش آمده است.