غزل شمارهٔ ۱۸۴ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل

(1) دوشينه ديدم ( دريافتم ) كه فرشتگان ، به ميخانه عشق زمين سرزده و از خاك گِل آدم را خمير كرده ودر قالب پيمانه ريختند .

(2) ( آنگاه) فرشتگان، اين ساكنان عفيف سراپرده عفاف ، با متن خاكي بي خانمان باده معرفت الهي نوشيدند .

(3) آسمان ( آسمانيان) از كشيدن بار عشق و معرفت آفريننده و يكتا سَر باز زدند ( سر انجام ) قرعه به نام من سراپا عاشق ديوانه اصابت كرد.

(4) هفتاد دو فرقه را با همه اختلافهايشان معذور دار ، زيرا آنها كه از ديدن و دريافتن حق و حقيقت محروم مانده ، ناچار به افسانه سازي پرداخته و به راه باطل رفتند .

(5) سپاس خداي را كه ( من خارج از هفتاد وفرقه بودم و ) ميان من ومعشوق صلح و تفاهم بر قرار شد و به شكرانه اين توفيق ÷وريان رقص كنان باده شادي نوشيدند .

(6) آن شعله يي كه با آن شمع افروخته وخندان مي شود آتش نيست . آتش واقعي آن عشق سوزنده يي استكه در خرمن هستي پروانه زدند .

(7) از ان زمان كه با شانه قلم به ارايش و شانه زني رلف سخن پرداخته اند تا به امروز هيچ كس چون حافظ پرده از چهره انديشه بر نگرفته است.