غزل شمارهٔ ۲۲۶ به همراه معنی ابیات

شرح غزل:

1- از اين نمي ترسم كه اشك ، پرده از غم عشق ما برگرفته و اين راز نهان زبانزد همگان شود.

2- مي گويند كه بر اثر شكيبايي و صبر ، سنگ معدن ، تبديل به لعل مي شود . آري چنين است اما هزار سختي و خون جگر خوردن اين كار صورت مي گيرد.

3- بر آن سرم كه گريان و شكايت كنان به ميكده بروم ، شايد آنجا رهايم از دست غم ميّسر گردد.

4- به هر گونه دعا روي آورد و از هر سو تير دعا رها كرد ه ام ، به اين اميد كه يكي از آنها كارگر شود و به هدف اجابت بخورد.

5- اي عزيز، داستان ما را پيش معشوق بازگو كن اما نه آنچنان كه به گوش نسيم صبا برسد.

6- از اثر اكسيرعشق تو چهره من رنگ زرد طلا به خود گرفت . آري ! به بركت مهرباني شما! اينطور خاك به طلا مبدّل مي شود!

7- از تكبر و غرور نگهبان معشوق سخت درمانده ودر شگفتم ، خدا نكند كه فرو مايه بي سرو پا يي به جا و مقامي برسد.

8- غير از زيبايي (ظاهري) چه بسيار معاني لطيف ديگري لازم است تا آن زيبا رو مورد پسند دل مردم صاحب نظر و صاحبدل قرار گيرد.

9- اين حالت سركشي و مقابله يي كه در كنگره كاخ وصال نمودار است سرهاي منتظران بر آستانه او به خاك راه مبدل خواهد شد.

10- حافظ! اكنون كه زلف معطّر مشكين او در دست تو است خاموش مباش و گرنه نسيم صبا خبردار شده پرده دري مي كند.