عید است و آخر گل و یاران در انتظار
ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار
دل برگرفته بودم از ایام گل ولی
کاری بکرد همت پاکان روزه دار
دل در جهان مبند و به مستی سؤال کن
از فیض جام و قصه جمشید کامگار
جز نقد جان به دست ندارم شراب کو
کان نیز بر کرشمه ساقی کنم نثار
خوش دولتیست خرم و خوش خسروی کریم
یا رب ز چشم زخم زمانش نگاه دار
می خور به شعر بنده که زیبی دگر دهد
جام مرصع تو بدین در شاهوار
گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست
از می کنند روزه گشا طالبان یار
زان جا که پرده پوشی عفو کریم توست
بر قلب ما ببخش که نقدیست کم عیار
ترسم که روز حشر عنان بر عنان رود
تسبیح شیخ و خرقه رند شرابخوار
حافظ چو رفت روزه و گل نیز می‌رود
ناچار باده نوش که از دست رفت کار
شرح ابیات غزل :
1- عيدفطر و آخر ماه رمضان و پايان فصل بهار و گل است وياران جمع و چشم براه منند . ساقي ( تو هم ) هلال ماه را بر روي شاه نو كن و شراب بياور .
2- از فصل گل و بهار دل كنده بودم كه ياران وحريفان ، اين پاكان روزگار همتي به خرج داده و كاري كرده و جلسه عيش و نوش بره انداخته اند.
3- زمان شادي و خوشي را از دست مده و هوشيارانه ، داستان جمشيد ولذّت جام شراب و جام جهان نماي او را با گوش دل بشنو.
4- چيز ديگري جز نقدينه جان در اختیار ندارم . شراب كجاست تا نوشيده و اين جان را هم به پاي ساقي خوشرفتار بريزم .
5- دولت ، دولتي خوب و پادشاه ، خسروي بزرگوار است . خداوندا او را از چشم بد زمانه محافظت فرما.
6- شاها با شعر من شراب بنوش كه جام جواهر نشان شراب تو به مرواريد شاهانه شعر من زينت ديگر مي بخشد.
7- آز آنجايي كه گذشت برزگوارانه تو اقضاي چشم پوشي از قصور ما را دارد ، از اين زر ناسره ما كه سكه كم عياري است در گذر .
8- از آن مي ترسم كه در روز قيامت و حساب ، بين سبحه شيخ و خرقه رند شراب خوار فرقي قائل نشده و هم ارز به حساب آيند .
9- حافظ، از آنجا كه ماه روز نو سپري شد و فصل گل هم در حال سپري شدن است، ناچار شراب بنوش كه فرصت مناسب از دست مي رود .
پیام بگذارید