غزل شمارهٔ ۲۶۴ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

بیت اول: برخیز و پیش از آن که کاسه سرت در خاک پنهان شود، در کاسه زر، شراب بریز و بنوش .

بیت  دوم:(از آنجایی که) سرانجام جایگاه ما در گورستان است هم اکنون گنبد سپهر را از جوش و خروش خود پر کن .

بیت  سوم:چشم ناپاک، قابلیت نگریستن بر چهره جانان را ندارد، با چشم پاک بر چهره معشوق نگاه کن

بیت  چهارم:ای سرو، تو را به سر سبزت سوگند که چون در خاک پنهان شدم ناز، کم کن و بر خاک من سایه بیفکن .

بیت  پنجم:این دلِ ما را که از مارِ سر زلفت زخمی و آزرده شده با پادزهرِ شفاخانهِ لبت مداوا کن .

بیت  ششم:می دانی که مالکیت این مزرعه ( دنیا) پایدار و برقرار نیست، از آتشی که در درون جام شراب نهفته، در دل آن شراری بیفکن .

بیت  هفتم:از آن سبب در اشک خود غوطه خورده و غسل کردم که عارفان می گویند، نخست خود را پاک ساز سپس دیده بر آن پاک انداز .

بیت  هشتم:خدایا آن زاهدِ خودپسند که چشم خودبین او تنها عیب دیگران را می بیند از دود آهِ اهل دل، آیینهِ ادراک، و شعور او را تیره ساز .

بیت  نهم:حافظ، از بوی خوش او به مانند گل، جامه بر تن بدران و این جامه دریده را در پای آن اندام موزون بیفکن .