غزل شمارهٔ ۲۸۲ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

بیت اول:آن معشوق زیبای بی رحم و بی اعتنا به عاشق که صورتی لطیف دارد، آرام و صبر و عقل را از من ربوده است.معشوق اعتنایی به عاشق زار خود ندارد و صبر و قرار و عقل او را ربوده است.

بیت  دوم:معشوق زیبا و چالاک و خوش حرکات و بلند قامت و خوش طبع و ماهرو که صاحب بزرگی و حشمت است و قبا و لباسی سنگین بر تن دارد.معشوق من، همه ی لوازم بزرگی و سروری را در خود دارد.

بیت  سوم:من از سوز و گرمای آتش خیال عشق یار همچون دیگ آبی پویسته در جوش و خروشم.عاشق واقعی، کسی است که پیوسته در سوز و گداز است و آرامش و قراری ندارد.

بیت چهارم:اگر مانند قبا آغوش گشود و پیکر معشوق را در بر بگیرم، آسوده خاطر خواهم شد.آن گاه آسوده خاطر خواهم شد که به وصال معشوق برسم

بیت  پنجم:اگر بمیرم و استخوان پوسیده گردد، هرگز مهر و محبت تو این معشوق!از دل و جانم بیرون نمی رود و تو را فراموش نمی کنم و همیشه به یادت خواهم بود

بیت ششم:کنار معشوق بودن و او را در آغوش گرفتن، دل و دین مرا برده و مرا دیوانه و کافر کرده است

بیت  هفتم:ای حافظ!دوای درد عشق تو فقط لب شیرین و بوسه ی معشوق است.عاشق، وقتی آرام می شود و دردش تسکین می یابد که به وصال معشوق برسد