غزل شمارهٔ ۲۸۴به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

بیت اول: دیشب سروشی از عالم غیب از گوشه میخانه ندا داد که مـی بنوش که گناهان را می بخشند

بیت دوم: بخشایش خداوند کارساز است و فرشته غیبی مژده رحمت را می رساند .

بیت سوم: این عقل نا پخته را به میخانه معرفت ببر تا غلبه عشق خونِ او را به جوش آورد (و پخته گردد).

بیت  چهارم:اگر چه به پشت گرمی کوشش و جدّیت، وصال یار نصیب نمی شود ای دل؛ تا آنجا که می توانی در این راه کوشش کن .

بیت پنجم: مهربانی خداوند برگناه ما فزونی دارد. دم فرو بند که تو از مهربانی و عنایت ایزدی آگاهی نداری .

بیت  ششم:گوش من جایگاه بندگی گیسوی دلدار است و چهره من بر خاک درگاه پیر مـی فروش آشنایی دارد .

بیت  هفتم:در برابر بزرگواری پادشاه باگذشت بخشایشگر، رندی و بی پروایی حافظ گناه بزرگی نیست .

بیت  هشتم:شاه شجاع، آن حاکم اسلام که جبرئیل حلقه اطاعت او را در گوش خود دارد

بیت نهم: ای خداوندا آرزوهایش را برآور و از آسیب چشم زخم او را محافظت فرما