غزل شمارهٔ ۲۹۳ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

بیت اول: به هنگام صبح که از نهان خانهِ کاخ آفرینش، خورشید پرتو خود را به هرسو می پراکند

بیت  دوم:چرخ، از گریبان افق آینه را بیرون کشیده و چهره دنیا را به هزاران جور نشان می دهد

بیت  سوم:در گوشه عشرتکده خورشید، ستاره سحری زُهره به آهنگ رقص، ارغنون می نوازد

بیت  چهارم:سازِ چنگ، به جوش وخروش درمی آید که مخالف نغمه موسیقی کجاست؟ و جام شراب با خنده می پرسد که آن کسی که باده نوشی را منع می کند کیست؟

بیت  پنجم:اوضاع زمانه را ببین و جام شادی را از دست فرو مگذار که زمانه هرجور که باشد، بهترین وضع آن این است که غم نخوری و به شادی گرایی.

بیت  ششم:زلف محبوب زیباروی دنیا سراسر دام و مکر و فریب است و عارفان به خاطر آن به جنگ و جدال و ستیزه نمی پردازند.

بیت  هفتم:اگر خواستار سود و بهره برداری از این دنیایی، طول عمر پادشاه را از خدا بخواه که شخصیت بخشنده و بزرگوار او فایده رسان است

بیت هشتم: آن کسی که جلوگاه لطف خداوندی و نور بخش دیده آرزوهاست و علم و عمل را دارا و به منزله جان در پیکر این جهان است، یعنی شاه شجاع.