غزل شمارهٔ ۳۱

شرح

1.آن شب قدری که زاهدان خلوت نشین از کرامت های آن سخن گفته اند امشب است؛ خداوندا، این نیک بختی که به ما رو کرده است از کدام ستاره است.

2.برای اینکه کمتر دست مردم فرومایه به گیسوی تو برسد؛هر دلی در حلقه ای به گفتن یارب یارب مشغول است.

3.مفتون زیبایی فرورفتگی چانه توام که از هرطرف؛جان های بسیار در طوق غبغب آن اسیر است.

4.سوار دلیر من که ماه آیینه دار روی اوست؛تاج خورشید بلند خاک نعل مرکب اوست.

5.درخشندگی عرق را بر چهره اش ببین که از وقتی خورشید گرم رو به سوی آن تمایل یافته هر روز از التهاب تب دار است.

6.من لب لعلگون یار و جام شراب را ترک نخواهم کرد؛ زاهدان مرا معذور دارید زیرا مذهب من این است.

7.در آن موکب که بر پشت صبازین می بندند؛من که بر مورچه سوارم چگونه می توانم برابر با سلیمان حرکت کنم.

8.کسی که زیر چشمی تیرمژه بر قلبم می زند؛غذای جان بخش حافظ را در خنده زیر لبی دارد.

9.از منقار زاغ قلم من آب زندگی می چکد؛ ماشاﺀ الله که چه آبشخور والایی دارد.