باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است
ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفتهای
کت خون ما حلالتر از شیر مادر است
چون نقش غم ز دور ببینی شراب خواه
تشخیص کردهایم و مداوا مقرر است
از آستان پیر مغان سر چرا کشیم
دولت در آن سرا و گشایش در آن در است
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که میشنوم نامکرر است
دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گوید و بازش چه در سر است
شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم
عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است
فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است
تا آب ما که منبعش الله اکبر است
ما آبروی فقر و قناعت نمیبریم
با پادشه بگوی که روزی مقدر است
حافظ چه طرفه شاخ نباتیست کلک تو
کش میوه دلپذیرتر از شهد و شکر است
شرح غزل
(۱) باغ من چه نیازی به درخت سرو و صنوبر، و شمشاد دست پروده و خانه زاد من چه چیز از کس دیگری کمتر دارد؟
(۲) ای نوجوان نازنین این چه شیوهیی است که در پیش گرفتهیی که خون ما، درنزد تو از شیر مادر حلالتر است.
(۳) تا نشانی از غم و اندوه در تو پیدا شد به شراب روی آر که ما آزمودهایم و این بهترین راه مداوای آنست.
(۴) چرا از درگاه پیر و مرشد سر باز زنیم که دستیابی به نیکبختی از این دولتسرا و گشایش کارها از این در امکان دارد.
(۵) غم گرفتاری عشق در همه موارد یکسان بوده و بیش از یک قصه تکراری نیست، اما شگفتا که از زبان هر عاشقی که میشنوم بدیع و جالب و تازه وبکر است.
(۶) دیروز که وعده وصال به من میداد مست بود. باید دید که امروز از این بابت چه اندیشه در سرو چه گفتهیی بر زبان دارد.
(۷) در بازار کوی منزلگاه ما دلهای شکسته خریدار و رونق دارد و بازار خود فروشی ازسوی دیگر است.
(۸) از شهر شیراز و هوای خوش و آب رکناباد آن دلگیر مباش که گل سرسبد هفت کشور جهان است…
(۹) (و) بین آب حیاتی که در شهر ظلمات جاریست و خضر از آن نوشید با آب رکنآباد ما که از کوههای الله اکبر سرچشمه میگیرد، زمین تا آسمان فرق است.
(۱۰) ما با درخواست و تقاضا، آبروی فقر و قناعت را نمیبریم. شاه آگاه باشد که روزی هرکسی از پیش معلوم و حواله شده است.
(۱۱) حافظ، نی خامه تو که شیرهیی شیرینتر از شهد و شکردارد چه شاخ نبات مرغوب وطرفهیی است.
پیام بگذارید