غزل شمارهٔ ۳۹۰ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

(1) تاج شهريار گل از گوشه گلزار نمودار شد. آمدنش بر سرو و سمن مبارك باشد.

(2) اين نشست شاهانه به جا و به مورد بود تا بعد از اين هر كسي سر جاي خود بنشيند.

(3) انگشتري سليمان را به پايان يافتن ماجرا (يِ ربوده شدن توسط ديو) بشارت ده، زيرا اسم اعظم (حك شده بر نگين انگشتري) دست ديو را از آن كوتاه كرد.

(4) اين خانه تا ابد آبادان باد كه هر لحظه از خاك درش بادِ يمن با خود بوي رحمان مي آورد.

(5) جاه و جلال فرزند پَشَنگ (افراسياب) و شمشير جهانگير او در شاهنامه ها نوشته و نطقِ مجالس شد.

(6) اي شهسوار، اكنون كه اسب تندپوي چوگانْ بازيِّ فلك، رام تو شد و به ميدان آمدي، گويي بزن.

(7) شمشير آبدار تو در حُكمِ آب روان جويبار كشور است. درخت عدالت بنشان و ريشه بدخواهان را بركن.

(8) از اين پس جاي هيچگونه شگفتي نيست اگر از صحراي ايذه به سبب نسيم بوي خوش تو كه به آن مي وزد بوي نافه ختن برخيزد.

(9) گوشه نشينان، انتظار ظهور و نمايش خوبي از تو دارند كلاه را به شيوه دلاوران بر سر نهاده و چهره مردانگيت را از زير روپوش نمودارساز.

(10) با عقل مشورت كردم، گفت حافظ باده بنوش. اي ساقي بنا به گفته اين راي زنِ مورد اعتماد شراب بده.

(11) اي باد صبا، اين پيام را به ساقي مجلس اتابك برسان تا از جام مُرصَّعْ، جرعه يي به من بنوشاند.