غزل شمارهٔ ۴۲۱ به همراه معنی ابیات غزل

شرح ابیات غزل :

(1) محوطه جلوي خانه پير مغان جارو زده و آب پاشي شده بود و پير مغان در آن نشسته و پيران و جوانان را به آنجا دعوت مي كرد.

(2) خدمتگزاراني كه گوشه كلاهشان بر، ابر سايه مي افكند همگي در برابر او كمر خدمت بسته بودند.

(3) فروغ جام و قدح باده، نور ماه را تحت الشعاع خود قرار داده و چهره خدمه، راه را بر آفتاب بسته بود.

(4) در آن جايگاه، بخت و اقبال، مانند عروسي طره خود را بر روي پيشاني شكسته و بر چهره چون برگ گل خود گلاب زده و با ناز فراوان نشسته بود.

(5) از جوش و خروش و فرياد خدمه زيبا‌ روي شيرين حركات، بازار شيريني شكر شكسته و گلبرگهاي ياسمن بر زمين ريخته و رباب به گوشه يي افتاده بود.

(6) (وارد شده) سلام كردم و پير خانقاه با رويي خندان به من گفت: اي خمارآلوده تهيدست مي پرست‌…

(7) … چه كسي اين كاري را كه تو از سستي همت و اراده كرده يي انجام مي دهد كه از خزانه گنج (شيراز) خود را درافكنده و به اين خرابه (يزد) بيفكند؟

(8) از آن بيم دارم كه دولت بيدار (شاه يحيي) اجازه ملاقات به تو ندهد زيرا در حال حاضر بخت تو به خواب رفته و تو در آغوش اين بخت خفته خوابيده يي.

(9) حافظ (از من بشنو و) به اين خانقاه بيا تا صف هاي زيادي از آنها كه درخواستهايشان به اجابت رسيده به تو نشان بدهم.

(10) سپهر گردون اسب يدكِ شاه نصره الدين را مي كشد (و) بيا و ببين كه فرشته ركاب اسب او را نگهداشته است.

(11) خرد كه براي به دست آوردن شرف از عالم غيب الهام گرفت، از بالاي عرش برين آستانه بوس درگاه اوست.