دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده
آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش
گفت بیدار شو ای ره رو خواب آلوده
شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام
تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده
به هوای لب شیرین پسران چند کنی
جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده
به طهارت گذران منزل پیری و مکن
خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده
پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی
که صفایی ندهد آب تراب آلوده
گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست
که شود فصل بهار از می ناب آلوده
آشنایان ره عشق در این بحر عمیق
غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده
گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش
آه از این لطف به انواع عتاب آلوده
شرح ابیات غزل :
(1) ديشب در عالم خواب و بيداري به در ميخانه معرفت رفتم در حالي كه خرقه‌ام ناپاك و جانمازم به شراب آلوده بود.
(2) نوجوان خادم باده فروش سرزنش كنان پيش آمد و به من گفت اي سالك غافل (از خواب غفلت) بيدار شو…
(3) (و) نخست خود را از آلودگي هاي دنيوي پاك كن، سپس به خرابات قدم بگذار، تا اين معبد مقام محو و فنا، از ناپاكي تو آلوده نگردد.
(4) تاكي در آرزوي وصال زيبارويان شيرين گفتار، گوهر روح و روان خود را به باده گلگون آلوده مي كني؟
(5) مرحله پيري را با پاكدامني بگذران و لباس افتخار پيري را چون جامه خلعت جواني آلوده نكن.
(6) آنان كه با راه عشق (و مخاطرات آن) آگاه و پوينده آنند در حالي كه تن به اين درياي ژرف زدند، دامنشان با رطوبت (تعلقات دنيايي) تر نشد.
(7) وجود خويش را از آلودگي ها بزداي و (چون آب زلال) از چاه مادي سرنوشت و طبيعت بيرون آي، چرا كه آب گل آلود را روشني و صفا نباشد.
(8) گفتم (و در پاسخ از او شنيدم) كه اي محبوبي كه به اندازه ي جان و جهان براي من عزيزي، آيا اشكالي دارد كه به هنگام بهار (در اثر باده نوشي) برگهاي گل در چمن به شراب آلوده شود؟
(9) پاسخ داد كه حافظ متلك و معما و نكته به رخ دوستان مكش. دريغ از اين لطف او كه به انواع ملامت و سرزنش آلوده بود !
پیام بگذارید