صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
به یادگار بمانی که بوی او داری
دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست
توان به دست تو دادن گرش نکو داری
در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت
جز این قدر که رقیبان تندخو داری
نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد
که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری
به جرعه تو سرم مست گشت نوشت باد
خود از کدام خم است این که در سبو داری
به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز
که گر بدو رسی از شرم سر فروداری
دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن
تو را رسد که غلامان ماه رو داری
قبای حسن فروشی تو را برازد و بس
که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری
ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق
قدم برون نه اگر میل جست و جو داری
شرح ابیات غزل :
(1) اي نسيم صبا، تو بوي خوش آن گيسوي سياه خوشبو را به همراه داري، اميدوارم وزش تو پيوسته برقرار بماند چرا كه نشانه و اثر او را به خود آورده يي.
(2) مي توانم دلم را كه جواهر اسرار جمال و عشق الهي در آن نگهداري مي شود، به دست تو بسپارم بشرط آنكه از آن به خوبي نگهداري كني.
(3) سواي اين نكته كه نگهبانان بدرفتار و تندخو تو را در ميان گرفته اند، بر اندام موزون و چهره دلپسند تو جاي هيچ سخن و ايرادي نيست.
(4) اي گل، تو كه گوش شنوا و نيروي درك خود را به آواز مرغان ياوه سرا مي دهي، ديگر چگونه آواز بلبل داستانسرا مي تواند پسند خاطرت باشد.
(5) اين شرابي كه در سبوي توست از كدامين خم است كه با نوشيدن اندكي از آن چنين سرمست شدم. بر تو گوارا باد.
(6) اي سرو كنار جوي، به سربلندي خود ناز مكن و فخر مفروش كه اگر او را ببيني از شرم سرافكنده خواهي شد.
(7) به مانند آفتاب جهانتاب كه بر همه زيبارويان جهان و كشورهاي حسن سروري دارد، ادعاي سروري به تو مي برازد، چرا كه چاكران ماهرو و زيباي فراوان داري.
(8) تنها قباي حسن فروشي و عرضه جامعه زيبايي بر بالاي تو زيبنده است زيرا به مانند گل به رنگ و بو و جمال آراسته يي.
(9) حافظ، در گوشه و كنار خانقاه به دنبال گوهر عشق مگرد. اگر خواهان آن هستي از آنجا قدم بيرون گذار.
پیام بگذارید