که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی
شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم
که به همت عزیزان برسم به نیک نامی
تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن
که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی
عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
نه به نامه‌ای پیامی نه به خامه‌ای سلامی
اگر این شراب خام است اگر آن حریف پخته
به هزار بار بهتر ز هزار پخته خامی
ز رهم میفکن ای شیخ به دانه‌های تسبیح
که چو مرغ زیرک افتد نفتد به هیچ دامی
سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش
که چو بنده کمتر افتد به مبارکی غلامی
به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت
که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی
بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ
که چنان کشنده‌ای را نکند کس انتقامی
شرح ابیات غزل :
(1) چه كسي اين پيغام را از سوي اين بنده نيازمند فيوضات ربّاني براي شاهان (مدعيان شاهي) مي برد كه در محله باده فروشان (جمعيت سالكان راه حق)، براي دو هزار جمشيد به اندازه يك جام باده ارزش قائل نيستند.
(2) گناهكار و بدنام و رسوا شده ام، اما هنوز اميد اين را دارم كه به ياري دوستان عزيز به خدمت شخص نيكنامي برسم تا نيكنامي بيابم.
(3) تو كه اكسير، ميفروشي! (و خاك راه را به نظر كيميا مي كني!) به قلب ما و سكه قلب ما، توجهي كن، زيرا ما سرمايه اي نداريم و دامي (از ريا!) گسترده ايم!
(4) از وفاداريِ! آن يار در شگفتم كه با پيغامي در نامه اي و با سلامي بوسيله قلمي، به من التفاتي نكرد.
(5) اگر اين شرابي كه من مي نوشم خام و حرام و آن مدعي پخته و آزموده است، (در نزد من) اين شراب خام به مراتب از آن حريف پخته با ارزش تر است.
(6) اي زاهد ريايي، با دانه هاي تسبيح خود مرا از راه به در مبر زيرا اگر مرغي زيرك باشد در هيچ دامي گرفتار نمي شود.
(7) من قصد خدمتگزاري تو را در سر دارم! مرا با عنايت خود بخر و مفروش! كه كمتر غلامي به مباركي و خوش يمني من پيدا مي شود.
(8) تير مژگان را رها كن و خون حافظ را بريز، چرا كه هيچ كس از قاتلي چون تو انتقام نخواهد گرفت.
پیام بگذارید