شب فرو می افتد
ومن تازه می شوم
ازاشتیاق بارش ِشبنم
نیلوفرانه
به آسمان دهان باز می کنم
ای آفریننده ی شبنم وابر
آیا تشنگی مرا پایان می دهی ؟
تقدیر چیست ؟
می خواهم از تو سرشار باشم
(2)
کنارِ شب می ایستم
چشم برشمد ِ سورمه ای آسمان می اندازم
ستاره ها
با نخِ نورگلدوزی شده اند
ومن می شنوم زمزمه ی درختان را
– « چه ملایمت خنکی !
من آبستن یک شکوفه ام
که همین تابستان گلابی می شود .»
کنار شب می ایستم
شب از تو لبریز است
من در دو قدمی تو در زندان فراق گرفتارم
(3)
گاهی که معین نیست
مثل یک پیچک خودمانی
از پنجره می آیی
و جای شعرهای من می نشینی
و من هیچ کلمه ندارم
چشمهایم
/ از بصیرتی آکنده می شود
که منتهای تکامل یک چشم است
همخانه ام می گوید:
/ صفات ثبوتیه کدامند؟
من می گویم:
/ باز چه بوی خوشی
اینجارا فراگرفته است!
(4)
گاهی آنقدر واقعیت داری
که پیشانی ام
به یک تکه ابر سجده می برد
به یک درخت خیره می شوم
از سنگها توقع دارم
/ مهربانی را
باران بر کتفم می بارد
دستهایم هوا را در آغوش می گیرد
شادی
پایین تر ازاین مرتبه است
/ که بگویم چقدر
گاهی آن قدر واقعیت داری
که من
صدای فروریختن
/ شانه های سنگی شیطان را می شنوم
وتعجب نمی کنم
اگر ببینم ماه
با بچه های کوهستان
/ گل گاو زبان می چیند؟
(5)
دیشب آن قدرنزدیک بودی
که پنجره از شادی ام نمک می چشید
ولبخندم را دامن می زد
من مشغول تو بودم
نیلوفری از شانه های من رویید
و از پنجره بیرون رفت
(6)
چرا امشب پشت پنجره نمی آیی ؟
چرا به تماشای رود نمی آیی؟
چرا من تو را نمی شنوم ؟
چرا برگها زنده نیستند؟
چرا سنگها سخت شده اند ؟
چرا پنجره اخم دارد ؟
آه دهانم
دهانم
از بوی گوشت مرده لزج شده است
با این دهان
چگونه می توان
لذت حضور تو را چشید
آیینه نیز تصویر هولناکی از من می نمایاند
(7)
درخشش تومثل آبشاری
از بلندیهای محال می ریزد
در تخیّل پنجره ای است
که هفت آسمان در اوجمع می شود
من به مدد مهربانی تو
و آفرینه های این تخیّل مغموم
در باغهای ناممکن آواز می خوانم
برای سنگها ی پرنده
(8)
در انبوه اندوه و زخم
قلم با سوسن های سپید
/ آوازمی خواند
درخت، شادی مرا می پرسد
من مزرعه ای را می نمایانم
که فردای من است
آنجا گیلاسها
/ دست به دامن دارند
وشکوفه های پیراهن من
حرف می زنند:
شکوفه هایی که امروز
/ یک زخم بیشتر نیستند
تو به حرمت این شکوفه ها
/ مرا با دست اشاره خواهی کرد
(9)
بر تخته سنگ می نشینم
در روشنی آب خیره می شوم
تو از کجا می آیی ؟
آوازهای آبی تو بومی نیست
این لهجه، آن ملایمتی است
/ که از خلأ می وزد
آه ای رود شوریده !
آوازهایت را یادم بده
نزدیک است
/سنگ بمیرم
(10)
چراغی می افروزم
پیراهن شب آتش می گیرد
اما
شب پهن شده است
با ادامه ی گیسوانی تا غیب
مثل یک بهت
بر چهار چوب در تکیه می کنم
شب ادامه می یابد
/ تا نمی دانم !
(11)
وقتی ابر صمیمی شد
پایین می آید تا لمس ،
من با یک لفظ صمیمی
صدایش می زنم
ای مه !
تن تو از رطوبت کدام بخشش آسمان خیس است ؟
در او پچ پچی پنهانی می گذرد
انگار از کرانه های خیلی دور
/ آمده است
آوازی می خواند
می فهمم این جهانی نیست ؟
(12)
بو کشان
تمام حفره های شب را می کاوم
بر فطرت خزه ها دست می سایم
که به انتشار عطر تو
بر سنگها پهن شده اند
یک وهم با رویاهای سبز
در مزرعه می خواند
من فکر می کنم آنجا
عطر تو
دگرگون کننده تر
/ به گوش می رسد
« عزیز » راست می گفت
شبها آسمان در مزرعه راه می رود
(13)
تابستان پا برهنه
از ساحل رودخانه گذشت
پاییز از جنگل سرازیر شد
با طغیان آبها
و رقص برگها
تن نمناک خاک را فرا می گیرد
اما من هنوز گرمم
از آن نگاه تابستانی و سبز
آسمان از هر جا که تو باشی شروع می شود
کهکشان از کنار تو آغاز می شود
منظومه ها در طواف تواند
تو در همه ی کرات مهربانی می ریزی
تو حتی کنار پنجره ی کوچک من
/ پیدا می شوی
همزمان با آن ماهی
که د ر اعماق اقیانوس ها گریه می کند
یک پرند ه در دفتر من
/ بال با ل می زند
تو هر دو را می شنوی
(14)
جهان ،قرآن مصور است
و آیه ها در آن
به جای اینکه بنشینند، ایستاده اند
درخت یک مفهوم است
دریا یک مفهوم است
جنگل و خاک و ابر
خورشید و خاک و گیاه
با چشمهای عاشق بیا
/ تا جهان را تلاوت کنیم
(15)
قدم زنان در ساحل خاکستری مه
دنبال سادگی پسرکی می گردم
/ که کودکی من بود
و یک روز از تشنج تنگدستی
به اینجا آمده بود
و نگاهش را با بالهای یک لک لک
در ژرف بی رنگ مه گم کرد
از آن پس
من به تماشای دوردستها خرسندم
پیام بگذارید