نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی

تا گل غربت نرویاند بهار از خاک جانم

با خزانت نیز خواهم ساخت خاک بی خزانم

گرچه خشتی از تو را حتی به رویا هم ندارم

زیر سقف آشنایی‌هات می‌خواهم بمانم

بی گمان زیباست آزادی ولی من چون قناری

دوست دارم در قفس باشم که زیباتر بخوانم

در همین ویرانه خواهم ماند و از خاک سیاهش

شعرهایم را به آبی های دنیا می‌رسانم

گر تو مجذوب کجا آباد دنیایی من اما

جذبه‌ای دارم که دنیا را بدین جا می کشانم

نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی

ورنه بیهوده نمی‌خواندی به سوی عاقلانم

عقل یا احساس حق با چیست؟ پیش از رفتن ای خوب

کاش می‌شد این حقیقت را بدانی یا بدانم