فیه ما فیه

فصل پنجاه و چهارم – گفت قاضی عزاّلدیّن سلام میرساند

فصل پنجاه و پنجم – فرمود که خاطرت خوش است و چونست

فصل پنجاه و ششم – اکمل الدیّن گفت مولانا را عاشقم

فصل پنجاه و هفتم – عارفی گفت رفتم در گلخنی تادلم بگشاید

فصل پنجاه و هشتم – گفت که آن منجمّ میگوید که غيرافلاک

فصل پنجاه و نهم – مَافُضِّلَ اَبُوْبَکْرٍ بِکَثْرَةِ صَلوةٍ وَصَوْمٍ وَصَدَقَةٍ وُقِرَّ بِمَافِي قَلْبِهِ

فصل شصتم – تَواتُر شنیدنِ گوش فعل رؤیت میکند

فصل شصت و یکم – بعضی گفتهاند محبّت موجب خدمتست و این چنين نیست

فصل شصت و دوم – دوستان را در دل رنجها باشد که آن بهیچ داروی خوش نشود

فصل شصت و سوم – هر علمی که آن بتحصیل و کسب در دنیا حاصل شود

فصل شصت وچهارم – اهل دوزخ در دوزخ خوشتر باشند که اندر دنیا

فصل شصت و پنجم – سراج الدیّن گفت که مسئلۀ گفتم اندرون من درد کرد فرمود

فصل شصت و ششم – خَلَقَ آدَمَ عَلی صُوْرَتِهِ آدمیان همه مظهر میطلبند

فصل شصت و هفتم – سُئِلَ عِیْسی عَلَیْهِ یَا رُوْحَ اللهِّ اَیُّ شَیْیءِ اَعْظَمُ

فصل شصت و هشتم – میان بنده و حق حجاب همين دوست و باقی حجب ازین دو ظاهر میشود

فصل شصت و نهم – فرمود این که میگویند در نفس آدمی شریّ هست

فصل هفتادم – دلدارم گفت کان فلان زنده بچیست

فصل بیست وپنجم – فرمود لطفهای شما وسعیهای شما و تربیتها که میکنید

فصل بیست و ششم – از فقير آن به که سؤال نکنند زیرا که آنچنانست

فصل بیست و هفتم – اوراد طالبان و سالکان ان باشد که باجتهاد و بندگی مشغول شوند

فصل بیست و هشتم – قال الجراّح المسیحی شرب عندی طایفةٌ

فصل بیست و نهم – سری هست که بکلاه زریّن آراسته شود و سری هست

فصل سی ام – پیوسته شحنه طالب دزدان باشد که ایشان را بگيرد

فصل سی و یکم – صفت یقين شیخ کامل است ظنّهای نیکوی راست

فصل سی و دوم – وَقَالَوْا تَجَنبّنَا وَلاتَقْرَبَنّا

فصل سی و سوم – دیدمش بر صورت حیوان وحشی و علیه جلد الثعلب

فصل سی و چهارم – مرا عجب میآید که این حافظان چون پی نمیبرند

فصل سی و پنجم – صورت فرع عشق آمدکه بی عشق این صورت

فصل سی و ششم – فرمود از دعوی این کنیزک که کردند

فصل سی و هفتم – مصطفی صلی اللهّ علیه و سلم باصحاب نشسته بود

فصل سی و هشتم – حسام الدیّن ارزنجانی پیش از آنک بخدمت فقرا رسد

فصل سی و نهم – سؤال کرد جوهر خادم سلطان که بوقت زندگی

فصل چهلم – ما همچون کاسهایم بر سر آب رفتن کاسه

فصل چهل و یکم – این کسانی که تحصیلها کردند و در تحصیلند میپندارند

فصل چهل و دوم – سیف البخاری راح الى مصرکل احد یحبّ المرآة

فصل چهل و سوم – هر کسی چون عزم جایی و سفری میکند

فصل چهل و چهارم – نام آن جوان چیست سیف الدین فرمود که سیف

فصل چهل و پنجم – شیخ ابراهیم عزیز درویشیست چون اورا میبینیم

فصل چهل و ششم – اَللهُّ تعالى مُریدُ للخير و الشرّ ولایرضی

فصل چهل و هفتم – الشکرُ صیدٌ وقید النعّم اِذا سمعت

فصل چهل و هشتم – شخصی امامت میکردو خواند اَلْاَعْرَابُ اَشَدُّ کُفْراً وَنِفَاقاً

فصل چهل و نهم – گفت ما جمله احوال آدمی را یک بیک دانستیم

فصل پنجاهم – همه چیز را تا نجویی نیابی، جز این دوست را تا نیابی نجویی

فصل پنجاه و یکم – سؤال کردند از تفسير این بیت

فصل پنجاه دوم – پرسیدند معنی این بیت

فصل پنجاه و سوم – فرمود اولّ که شعر میگفتیم داعیۀ بود عظیم

بِسْمِ اللهِّ الَّرحْمنِ الرَّحِیمْ – رَبِّ تِّمِمْ بِالْخَیْرِ

فصل اول – یکی میگفت که مولانا سخن نمی فرماید

فصل دوم – گفت که شب و روز دل و جانم بخدمتست

فصل سوم – یکی گفت که اینجا چیزی فراموش

فصل چهارم – گفت که این چه لطفست که مولانا تشریف فرمود

فصل پنجم – این سخن برای آنکس است که او بسخن محتاجست

فصل ششم – پسر اتابک آمد خداوندگار فرمود

فصل هفتم – سئوال کرد که از نماز فاضلتر چه باشد یک جواب آنک گفتیم

فصل هشتم – گفتیم آرزو شد او را که شما را ببیند

فصل نهم – پروانه گفت که مولانا بهاءالدین پیش از آنک خداوندگار روی نماید

فصل دهم – اینچ میگویند که اَلْقُلُوْبُ تَتَشَاهَدُ کفتیست

فصل یازدهم – مشتاقیم الا چون میدانیم که شما

فصل دوازدهم – قَالَ النَّبُّي عَلَیْهِ السَّلَامُ اَللَّیْلُ طَویْلٌ فَلَا تُقَصِّرْهُ

فصل سیزدهم – شیخ ابراهیم گفت که سیف الدین فرخّ چون

فصل چهاردهم – در آدمی عشقی ودردی و خارخاری و تقاضایی هست

فصل پانزدهم – فرمود که هرک محبوبست خوبست

فصل شانزدهم – نایب گفت که پیش از این کافران بت را میپرستیدند

فصل هفدهم – ابن مقری قرآن رادرست میخواند آری صورت قرآن را درست میخواند

فصل هیجدهم – میفرمود که تاج الدیّن قبایی را گفتند که این دانشمندان

فصل نوزدهم – فرمود که شب و روز جنگ میکنی و طالب تهذیب

فصل بیستم – شریف پای سوخته گوید

فصل بیست و یکم – الاصل ان یحفظ ابن چاوش حفظ الغیب

فصل بیست و دوم – فرمود که جانب توقات میباید

فصل بیست و سوم – هرکس این عمارت را بنیتّی میکند

فصل بیست وچهارم – شخصی درآمد فرمود که محبوبست