دلتنگی

واسه پَر کشیدن من خواستی آسمون نباشی

حالا پَر پَر میزنم تا همیشه آسوده باشی

دیگه نه غروب پاییز رو تنِ لخت خیابون

نه به یاد تو نشستن زیرِ قطره های بارون

واسه من فرقی نداره وقتی آخرش همینه

وقتی دلتنگیه این خاک روی لحظه هام میشینه

تو میری شاید که فردا رنگ بهتری بیاره

ابر دلگیر گذشته آخرش یه روز بباره

ولی من می مونم اینجا با دلی که دیگه تنگه

می دونم هر جا که باشم آسمون همین یه رنگه