فرنگیس

شب، شب که میشه تو کوچه ی غم

اشک من میشه ستاره

من ، چشامو به ابرا می دَم

آسمون بارون می باره

می خونم آخ که دیگه فرنگیس

عشق تو داغونم کرد

به کی بگم که چشمات

تو غصه زندونم کرد

دلم شده دیوونه

خدا خودش می دونه

کوچه دلش می گیره

سکوتشو می شکونه

پنجره ها با فریاد می گن

کی باز می خونه

من روی هر دیوار غمگین

اسمتو یا اشک می شونم

من توی هر کوچه ی خاموش

دیوونه ای بی آشیونم